Reisverslag Hongaren Jaarwisseling 2000 - 2001
Voor de tweede keer mochten we uit Gods genade onze zustergemeente in Schoonhoven bezoeken. De eerste keer was met de jaarwisseling van 1997-1998, toen waren we met 35 jongeren geweest. Deze keer is zo gelukt, dat ongeveer de helft van de reizigers uit de oudere generatie kwam. Vanaf de eerste moment, dat ik over deze mogelijkheid in de afkondigingen vertelde was een grote belangstelling. Er waren natuurlijk vele vragen, de grootste vraag: hoe zal het met de taal zijn? De ouderen spreken geen vreemde taal. Ze spreken wel nog Roemeens, maar met dit kun je in Nederland ook niet veel bereiken. Ik heb hun berustigd, dat het zal met voeten en handen best lukken. Er waren vele problemen met de visum, die is erg moeilijk, maar behalve 2 personen de rest mocht toch een visum krijgen. De spanning was groot, alle waren op tijd, s morgens om 6 uur aanwezig om deze reuze reis te mogen beginnen. We hebben eerst een meditatie gehouden in de kerk, dan hebben we gebeden, en dan ging de bus los. Hongarije was nog voor de meeste bekend, dan grote spanning bij de grens met Oostenrijk, of we zullen binnengelaten worden. Als we vertelden, dat we uit Roemenië kwamen, was niet zo een grote vreugde, maar toen ik in keurige Duits vertelde wie we zijn en wat we willen, waren ze een beetje berustigd en we mochten binnenrijden. Uit Oostenrijk hebben we niks gezien, ook op de terugreis niet, want het was nacht. Maar dan Duitsland hebben ze bewonderd, met de mooie snelwegen, viaducten. Ik heb de oudere mensen bekeken, hoe verwonderd ze waren, dit alles te mogen zien.
‘S middags om drie uur waren we al bij de Lek, want we zijn en beetje verdwaald, zo zijn we met de veerboot aangekomen. Ik heb daar gebeld, en Gert wachtte al op de andere kant van de oever op ons. Het was alles geweldig geregeld, de gastopvangers waren erg lief, de mensen waren gewoon overspoeld van liefde.
Wat kan ik nog zeggen? Er blijft alles onvergetelijk voor ons. De kerkdiensten, dat we mochten samen zingen, bidden, naar Gods Woord luisteren, de tochten, naar Utrecht, de rondvaart op de grachten, de uitstapje in de Uithof, dat ze mochten zien, waar hun predikant studeerde, het mogen zien de nieuwe land, de geweldige werk van het drooglegging, Marken, paleis ‘Het Loo’. Er wordt nog steeds over verteld. De banden waren ook erg goed in de gezinnen, ook al met taal niet zo makkelijk ging, bij de ouderen. Op de terugreis wordt heel veel over de belevenissen verteld, ik hoop, dat de contacten zullen maar groeien en dit zal ook een geestelijke winst voor allebei gemeenten opleveren.
We zijn dankbaar voor alles, wat de werkgroep oost-europa, en de hele gemeente voor ons deed, en we hopen nog vele zulke ontmoetingen te mogen hebben in de toekomst
Met vriendelijke groet, Lorincz Istvan.
