Jeugdvereniging Roemeniëreis 1998

Het is donderdagavond 2 juli. Er stromen heel veel mensen naar het Hervormd Centrum. "Wat is daar te doen?", Vragen enkele mensen. Het antwoord luidt: "Er vertrekt een groep jeugdverenigingleden naar Roemenië. Zij gaan daar op zomerkamp." Deze avond stond in het teken van afscheid. Na een korte overden­king werd het werkelijk afscheid nemen. Nadat dit gebeurd was ging ieder gauw richting bed...

En dan... is het vrijdagmorgen 5.00 uur. Op zo'n 20 adressen staan de wekkers te ratelen. Sommige familieleden zijn door die wekker dan ook wreed gestoord in hun normale ritme. Om ongeveer 6.00 uur was iedereen gearriveerd op de parkeerplaats bij de Kerkweg, waar de busjes al gepakt en bezakt stonden. Nadat we uitgewuifd waren, reden we weg met een vaartje van rond de 100 km/h, omdat de dieselmotoren eerst goed warm moesten worden. Zo lieten wij de zilverstad ver achter ons.

De nieuwelingen die hun primeur naar Roemenië gingen maken zaten met angst en beven te wachten of de gruwelijke veteranen-verhalen van vorig jaar, ook dit jaar weer bevestigd konden worden. (Regen, kou, diarree en dergelijke. Om ongeveer 6.45 werd iedereen in de busjes wakker geschud door een heftig geruis op de bakjes, waarnaar er een stem riep: "Brea­kie, breakie; goedemorgen jongens kom er maar in." Toen barstte er een feeststemming los en waren de drie busjes veranderd tot rijdende kippenhokken. Toen we eenmaal op de snelweg waren aange­komen gingen we nog maar 90 km/h rijden want de diesel motoren waren nog niet helemaal warm.

Zo verliep de reis van grens tot grens, van benzinepomp tot benzinepomp,totdat....er bij de Oostenrijk/Hongaarse grens een geweldige file opdoemde. Niet getreurd, want als de file geen feest is, dan maak je er zelf toch een feest van.Terwijl het Wilhelmus van Nassouwe door de lucht galmde (Het waren de weken van het WK-voetbal) en de oranje 'Holland' zonweringen achter het Wilhelmus aanvlogen, maakten we al gauw contact met allerlei vreemde mensen in allerlei vreemde talen.Een touringbus had veel plezier om die rare Hollanders en er werd dan ook geweldig ge­lachen. In plaats van shirtjes ruilen werd het petjes ruilen en werden sommigen mensen voorzien van drinken van medefilereizigers.

Eindelijk was het 4 uur later en passeerden de drie busjes de grens. Enkele fanatieke Hollanders duwden een auto tot aan de grens omdat deze meneer zo zijn benzine kon uitsparen. (Over gierige Hollanders gesproken!).

Toen was het tijd om een hapje te gaan eten. Iemand (er worden geen namen genoemd) wist een restaurant wat wel 24 uur open is. Het was alleen zo jammer dat er 24 uur naar gezocht moest worden. Maar op zulke momenten leer je wel de Hollanders kennen. Wanneer ze hongerig worden en daarnaast ook een beetje moe, dan krijg iemand dat echt op zijn bord geschoven. Alleen jammer dat er nog geen borden waren. Na een stevig maaltijd genuttigd te hebben (2 schnitzels met patat en curry uit Holland) werd de reis weer voortgezet. Het was ondertussen al 2,5 uur 4 juli. Toen werd het enorm rustig op de weg en even later ook in de busjes. Alleen het monotone zoemen van de turbodiesels waren te horen. Eindelijk brak het ochtendlicht door en reden we ergens in Honga­rije. Het was ongeveer nog een 150 kilometer naar de Roemeense grens. Na een inhaalrace met veel steun van de bakjes ("Kom maar jongens de weg is vrij"; "even wachten er komen drie auto's aan" en "je moet zelf maar beslissen of jullie inhalen.") kwamen we steeds dichter bij de Roemeense grens.

Bij de Roemeense grens kwam het gebruikelijke "visa kopen" aan de beurt. Nadat er gevraagd was of het lekker weer was in de bergen werd er volmondig "ja" geantwoord. Het zou zelfs volgende week zulk mooi weer blijven. (Ik denk dat de mensen geen Engels begre­pen). Nadat dit alles gebeurd was gingen wij op weg naar Lesi (het meer waarnaar ons kamp was ge­noemd). Na een scheur­tocht door de moun­tains van Roemenië arriveerden we op het kamp.

Wachten

Maar...waar zijn onze vrienden nu, en wie zijn die mensen die er nu zitten? Zitten wij wel goed of hadden we een andere datum afgesproken? Na wat geïnformeerd te hebben bleek dat wij te vroeg waren en dat we nog maar een poosje moesten wachten. Na ongeveer een uur kon ieder zijn spullen pakken uit de busjes om daarna zijn/haar bed op te zoeken. Daarnaast sleepte een ieder zich suf aan de tassen met evergreens, sultana's en nog veel meer Hollands genot. Toen was het wachten op onze Hongaarse vrienden. Terwijl er een paar in de zon gingen liggen zonnen (nu kon het nog), reden de drie busjes een keer naar beneden om daar een groep "andere mensen"(Ik weet niet wie het waren) op te halen.

Eindelijk na 6 uur kwam daar dan de bewuste, echt Roemeense bus aan kachelen. Na een hartelijke begroeting en na een weerzien van een half jaar was het kamp begonnen. (Zoals iedereen weet hebben wij als jeugdvereniging sterke banden met de jeugdvereniging van Lorincz Istvan uit Targu-Mures en zij waren afgelopen januari te gast bij ons).

Zondag

Op zondag 5 juli begonnen we de dag met een broodmaaltijd. Het was een genot om te zien hoe het brood geserveerd en gegeten werd. Om ongeveer elf uur begon de kerkdienst. Deze werd geleid door een Roemeens - Hongaarse dominee. We lazen Math. 15: 21-31. Dit werd vertaald vanuit het Hongaars in het Engels en soms vanuit het Engels in het Nederlands. 's Middags kregen we onze vrije tijd. Deze werd ingekleed met volley - of voetbal, wandelingen maken of gewoon even lekker bijkletsen. 's Avonds hadden we onze tweede kerkdienst. Dit ging over de brandende braambos. Dit werd geheel verteld in het Hongaars en later in ongeveer vijf minuten, in het Engels, aan ons.

Toen was het avond en nog wel aardig weer. We probeerden een kampvuur te maken. Dit liep uit op een volledige mislukking omdat er benzine bij werd gebruikt. Er heeft een Roemeense - Hongaar in de brand gestaan door de benzine. Hij is met spoed weggebracht naar het ziekenhuis in Oradea, waar hij is opgenomen met brandwonden aan het gezicht. (Op het moment gaat het naar omstandigheden goed met onze vriend en er zullen bijna geen blijvende littekens op zijn gezicht te zien zijn.)

Aangezien de schrijver is mee geweest met het wegbrengen van deze jongen naar Oradea, werd hem vergund om die ochtend een uurtje langer uit te slapen. De volgende morgen werd de schrijver gewekt met hele vreemde geluiden. Toen hij zijn hoofd uit het raam stak, dacht hij dat hij teruggegaan was in de tijd. Een hele rij mensen stonden, arm aan arm, stenen door te geven. Deze werden opgestapeld onder een huisje. Ik heb me laten vertellen dat dit tegen de inbrekers was. Het is wel een goede ochtendgymnastiek (en zeker aan te raden om te doen)! Na de middagmaaltijd kregen we een lezing van een psycholoog over 'liefde'. Het werd vertaald vanuit het Hongaars direct in het Nederlands. Het was een interessante lezing, alleen de kou begon te knagen. Het begon te miezeren en weldra was het feest van kou en regen aangebroken. De veteranen-verhalen werden waar.

Op dinsdag 7 juli kregen we een Bijbelstudie door een Hollander. Deze werd vertaald vanuit het Hollands in het Hongaars. Het ging over Romeinen 7. Daarna gingen we in discussie groepjes uiteen om over bepaalde vragen na te denken. 's Middags stond de topper op het programma want de voetbalwed­strijd Roemenië-Nederland zou gespeeld gaan worden. Het spel werd door de Nederlandse dames winnend afgesloten. De heren hadden dit jaar, helaas, alweer pech en moesten lijdelijk toezien dat de bal minder keer in het 'vijandige' doel te­rechtkwam. Na een gezellige en ontspannen middag met lekker weer en veel zon, had ieder het idee dat het echt vakantie was.

WK voetbal

's Avonds gingen we naar een hotel om de wedstrijd Nederland-Brazilië op TV te bekijken. Aangezien het maar 7 kilometer lopen was volgens een Roemeen gingen we dan ook maar lopend, omdat dit erg gezond is. In werkelijkheid werd het een dramatische tocht: een wandeltocht van 15 kilometer i.p.v. 7 km met het missen van de 1e helft; een verlies door penalty’s tijdens de wedstrijd en als last but not least een hevige stortbui na de wedstrijd. Het probleem 'stortbui' werd opgelost door de busjes te gaan halen welke op het kamp stonden. Om ongeveer 2 uur 's nachts lag ieder in zijn bed.

Sommige wisten hun weg te vinden naar het meer, anderen gingen spelletjes doen. Aan het eind van de middag was er een ontroerend weerzien van onze patiënt uit Oradea, welke meegekomen was met Istvan.(Istvan kwam uit Nederland en bleef van toen af bij ons in het kamp.) 's Avonds is er onder de Hollanders zelf een bijeenkomst en een kringgebed geweest, waaruit veel mensen steun hebben mogen putten.

Woensdag 8 juli ging van start met een ontbijt. Daarna kwam om ongeveer elf uur weer een Nederlands koppel aan de beurt om een Bijbelstudie te houden. Deze ging over 2 Kor. 2:14 - 3:6. Nadat er vragen zijn besproken was er weer de traditionele vrije middag waarin ieder zijn eigen weg kon bewandelen.

Donderdag verliep in een zelfde patroon als de rest van de dagen. Men had veel vrije tijd, maar kon niet veel meer doen dan proberen droog te blijven. Dit mondde uit in veel binnen zitten op de slaapkamers en daar converseren tot discussiëren. 's Middags gingen we allerlei spelen doen die wat uitdagends hadden zoals, het met de ogendicht achteruitlaten vallen. Daarbij moest een goed vertrouwen zijn op degene die je opvingen.

Afscheid

Aan het eind van de avond was er de afscheidsavond. Er werden afscheidswoorden gesproken richting de Hollanders maar ook rich­ting de Hongaren. Als aandenken kregen de Hollanders een mok met hun naam erop.

Toen brak de chaotische vrijdagochtend aan. Alle spullen en kleding werden in de tassen gestampt, waarna hetzelfde ge­beurde met de tassen in de busjes. Rolletjes van het fototoestel werden volgeschoten en er werd nog even gauw bijgepraat. Het moment van af­scheid was aangebroken en er vielen menige traantjes op het Roemeens grondgebied. Eindelijk had een ieder zich geïnstalleerd in de busjes waarna we probeerden weg te rijden. Nadat we onze busjes letterlijk door de muur van Roemenen moesten rijden, gingen we (eindelijk!?).

Een ieders gedachten vol met herinneringen die niet te be­schrijven zijn; gesprekken gingen alleen over kamp en Roemenië; het bevesti­gen van de veteranenverhalen... We waren op weg naar een kindertehuis in Alesd, waar Tanja & Elza werken. (Tanja & Elza waren vorig jaar ook in het zomerkamp aanwezig.) Hier hebben we tegelijk een Roemeens - Hongaarse opge­haald om met ons mee te reizen naar Holland. Maar voordat we verder gingen hebben we eerst een rondleiding gehad van Tanja & Elza in het kindertehuis. Na dit hartelijk weerzien zijn we verder ge­reden richting de grens van Hongarije.

Boedapest

Toen...op weg naar Boedapest om deze stad ook te bekijken. Nadat we de prachtige bruggen over de Donau hadden bekeken, gingen we wat eten in het centrum van de stad. Het wachten op het eten duurde ongeveer 2 uur. "Geef niet, gaan we toch gewoon eerst een feestje bouwen." Na deze lekkere maaltijd van Hongaarse mix gingen we weer verder met de busjes. Na een kort bezoek aan het Magherita eiland, gingen we full-speed (135 km/h) richting Oostenrijk. Het achterste busje volgde het mistige rokersbusje en het rokersbusje volgde het eerste busje. Zo reden we de nacht in.

In Duitsland werden we begroet door het licht. Bij een restaurant ver in Duitsland hebben we wat gegeten, waarna we verder reden via de 'Zwarte Woud route'. Eindelijk kwamen we bij Arnhem de grens over. Ruim een uurtje later arriveerden we in Schoonhoven nadat we nog even bij de Mc Donald’s een ijsje hadden gegeten. (Voordat de busjes uitgezet werden moesten ze nog wel even goed nadraaien. Dit is heel erg goed voor een dieselmotor!!!) Vanaf hier is iedereen weer up to date, want we werden ontvangen door onze ouders waarna iedereen richting zijn/haar eigen huis ging, naar zijn/haar eigen bed. Verhalen vertellend tot je niet meer kon praten; herinneringen belevend tot je niet meer kon denken...

Zomerkamp, een belevenis

We mogen terugkijken op een onvergetelijke week die we onder primitieve omstandigheden hebben mogen meemaken. We kunnen zeggen dat we één grote groep geweest zijn met dezelfde ervaringen. We hebben elkaar weer beter mogen leren kennen, wat ook goed voor de onderlinge band is. Deze week hebben wij als groep ervaren dat God aanwezig was. Daarnaast is er ook een geestelijke strijd aanwezig geweest. Wij kunnen het zeggen gelijk Luther gezegd heeft: "Waar God zijn Kerk bouwt, daar bouwt Satan zijn kapel". Wij mogen God danken dat hij ons ge­spaard en bewaard heeft deze hele week. Onze dank brengen wij uit met psalm 56:5 gelijk wij al gedaan hebben in de kerk na onze terug­komst.

Nu wordt u weer geroepen om aan de dagelijkse taak te gaan begin­nen. Het is weer heden...Ik denk dat, ondanks de soms iets spottende beschrijving, dit een verslag is van de werkelijkheid. ­Ik hoop dat onze belevingen ook een beetje uw/jouw belevingen zijn geweest! (Kriebelt het al???)

--Een Roemeniëreiziger –